Hello Me..

 Ο χωρισμός είναι πάντα κάτι περίπλοκο, ένα κράμα αποστειρωμένης διαδικασίας και συναισθηματικής κακοποίησης. Καθώς το μυαλό σου φωνάζει μην ξεχάσεις να πάρεις και το τελευταίο πιρούνι ενώ εσύ δεν θυμάσαι πλέον τι είναι δικό σου και τι όχι, η καρδία σου μουρμουρίζει ξανασκέψου το.
  Όσο και να την κλείνεις σε συρτάρια, να την πατικώνεις, να την πιέζεις, θα ακούς πάντα μια σιγανή φωνή να σου λέει "μήπως κάνω λάθος". Αυτή η φωνούλα είναι που σου χαλάει τον δείκτη της ζυγαριάς σου και αλλάζει ξαφνικά τα δεδομένα. Γιατί η αγάπη δεν φεύγει μένει εκεί στα σκοτεινά και ζητά αυτά που ξαφνικά της στερείς.
  Η αγάπη, όχι o αδικαιολόγητος έρωτας, όχι το παράλογο πάθος, ούτε το παιδικό ξελόγιασμα που χάνεις τον εαυτό σου. Αλλά η ουσιαστική αγάπη που έρχεται με τα χρόνια,μέρα με την μέρα, που σε κάνει να ξέρεις γιατί αγαπάς αυτόν που έχεις απέναντι σου και αυτή η αμοιβαία γνώση είναι που σε κάνει να "ερωτεύεσαι" ξανά και ξανά χωρίς φόβο γιατί ξέρεις... είσαι ο "εαυτός" σου.. είσαι η επιλογή του..

     "η αγάπη δεν φεύγει μένει εκεί στα σκοτεινά και ζητά αυτά που ξαφνικά της στερείς"

Πώς λοιπόν χωρίζεις από έναν τέτοιο άνθρωπο??και μετά έρχεται το γιατί...
Η απάντηση στο πώς είναι πολύ δύσκολα.....
Η απάντηση στο γιατί είναι λίγο πιο περίπλοκη. Μαζί με αυτή την τόσο όμορφη αγάπη που σε ζεσταίνει, σ'αγκαλιάζει, σε χαλαρώνει, έρχεται η ασφάλεια, έρχεται και το λεγόμενο δεδομένο. Μαζί με το δεδομένο ξεχνάς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σ'αυτή την ζωή και έρχεται το "δεν πειράζει, αύριο", "την επόμενη φορά", "καλά είμαστε μωρέ". Έτσι αφήνεις αυτή την αγάπη στην άκρη θεωρώντας ότι θα είναι πάντα εκεί no matter what...με απλά λόγια της αλλάζεις τα φώτα...
Δεν έγινε τίποτα..συμβαίνει..
Ε....της αλλάζεις μια φορά τα φώτα..δύο..τρεις...πέντε..δέκα.. ε κάποια στιγμή θα χαλάσει το ντουί.
   Πόσο εύκολα μπαίνεις στο τρυπάκι της νοικοκυράς, της κυρίας του σπιτιού και πόσο πολύ σε έχουν κάνει όλοι γύρω σου να τον αγαπήσεις αυτόν τον ρόλο. Τόσο που ξεχνάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον ξέχασα τόσο πολύ που πλέον δεν ξέρω τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Αυτές οι καταραμένες Barbie φταίνε με τα χαζόσπιτα τους. Απόχαυνώθηκα στο να κάνω όλους τους άλλους ευτυχισμένους και ικανοποιημένους μαζί μου που ξέχασα εμένα..και έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτό είναι το σωστό. Το "σωστό" είναι να νοικοκυρευτείς, να κάνεις παιδάκια, να γίνεις αυτό που σου λένε οι άλλοι...Έγινα μια πλαστική κούκλα.
   Ξέχασα ότι για να μπορείς να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους δίπλα σου πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να είσαι καλά (όσο εγωιστικό και να ακούγεται αυτό είναι τρομερά αληθινό).Άφησα τον εαυτό μου να γίνει μίζερος και θλιμμένος προσπαθώντας να τον πείσω για το αντίθετο. Όσο καλά και να σε ξέρει ο άλλος πρέπει πρώτα εσύ να ξέρεις τον εαυτό σου.Μακάρι να  είχα γνωρίσει τον (...) ως πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος για να μπορώ να του ανταποδώσω τα ανάλογα χωρίς αμφιβολίες επειδή του αξίζει. Αλλά την στιγμή που φτάσαμε στο "πικ" μας αντί να θελήσουμε να βρούμε καινούργια κορυφή κρυφτήκαμε στην ασφάλεια και θεωρήσαμε ότι αυτό είναι τέλος δεν έχει παραπάνω έτσι αναπόφευκτα πήραμε την κάτω βόλτα πολύ νωρίς και οι δύο. Μπορεί να ήμασταν καλά, αλλά δεν ήμασταν ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλον στην ουσία του πράγματος κι αυτό είναι απλά κρίμα γιατί αυτός ο άνθρωπός έγινε η οικογένεια μου.
Πώς την πάτησα έτσι??ορμόνες...λάθη επί λαθών..

        "Απόχαυνώθηκα στο να κάνω όλους τους άλλους ευτυχισμένους και ικανοποιημένους μαζί μου που ξέχασα εμένα"

Δεν έγινε τίποτα...συμβαίνει..
  Και επειδή συμβαίνει?? πρέπει να το αποδεχτώ έτσι απλά?..(σύμφωνα με την μητέρα μου ναι)
  Πόση υπομονή να κάνεις περιμένοντας να φτιάξουνε τα πράγματα όπως ήτανε?
  κι αν δεν γίνουν πότε ξανά έτσι?κάποια στιγμή απλά ξυπνάς δίπλα σε έναν "ξένο"..

  Πειράζει που μου έχει μείνει λίγο ρομαντισμός μέσα μου?
  Πειράζει που τα θέλω όλα ή τίποτα??
  Αν συμβιβάζομαι από τα 20 μου?Τι θα κάνω στα 40?

   Αυτό που αποκόμισα από οοοοολη αυτή την ιστορία είναι ότι δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να θεωρείς κάτι δεδομένο. Δεν εννοώ να μένεις με τον παράλογο φόβο ότι όλα τελειώνουν αλλά τίποτα δεν μένει παντοτινά αν σταματήσεις να ασχολείσαι μαζί του κι αρχίζεις να ασχολείσαι με το πως σε βλέπουν όλοι οι άλλοι απ'έξω. Το ζήτημα είναι να χαμογελάς ακόμα κι όταν η πόρτα κλείνει πίσω σου. Να δίνεις χαρά στον εαυτό σου και μέσα από τον άνθρωπο σου αλλά και μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό χωρίς να πάθεις εμμονή βέβαια. Γιατί ακόμα και αυτή η ανακυκλωμένη χαρά που παίρνει ο άνθρωπος σου από σένα κι εσύ από αυτόν κατ επέκταση κάποια στιγμή τελειώνει κι αν δεν την ανανεώσεις μένεις με "άδεια χέρια" και άδεια αγκαλιά.

Έμαθα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σου..

Ήρθε η ώρα να τον μάθω μέσα από τα δικά μου..

<3 <3 <3