My Life in Tea Cups

Ετήσιος αναλογισμός και New Year Resolutions.

Ο χρόνος που μας πέρασε ήτανε για μένα σαν  μια μπουλντόζα που πέρασε πάνω από την πραγματικότητα μου και άφησε όλους του κρυμμένους σκελετούς που καταχώνιαζα στο υπόγειο να κόβουν βόλτες στον "καραγιαπί" εαυτό μου.

(Οοου, τι είπα τώρα...)

Νομίζω θα είναι το πιο ειλικρινές μου post, χωρίς να προσπαθώ να σας βαρύνω την διάθεση, για μένα γενικότερα. Ο λόγος που παρομοιάζω τις χρονικές περιόδους με κούπες είναι γιατί έχω ρίζες από την Πόλη  και είναι προς την μνήμη του μπαμπά μου.

Από το προηγούμενο Φθινόπωρο (2012) δεν θα ήθελα να κρατήσω σχεδόν τίποτα. Πέρασα έναν πολύ άσχημο χωρισμό όχι γιατί είχαμε δράματα, ιστορίες και σκηνικά, κάτι τέτοια τα θεωρώ απλά γελοία ειδικά όταν πλησιάζουν τα όρια της υπερβολής, για τον απλό λόγο ότι ήτανε για μένα μια τρομερή απώλεια κι ας ήταν δικό μου βήμα. Το χειρότερο όμως ήταν ,κάτι που πάντα φοβόμουνα ότι θα γίνει βασικά, το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα. Κυριολεκτικά έσπασα διότι ο οργανισμός μου δεν άντεχε τόση στεναχώρια και έβγαλα ακμή σε πρόσωπο και σώμα. Κάθε μου δάκρυ και 3 σπυριά. Yeah!!

Κάπου εκεί η συγκατοίκηση έκανε αυτόν τον χωρισμό να μοιάζει με βουνό από ανοιχτούς λογαριασμούς κυριολεκτικά. Με καθετί που έμπαινε σε ταμπέλα δικό σου-δικό μου η πληγή μεγάλωνε γιατί δεν χώριζα μόνο από έναν άνθρωπο αλλά από έναν τρόπο ζωής, από μια πόλη, από έναν κοινωνικό κύκλο. Βάλαμε ταμπέλες ακόμα και σε ανθρώπους διότι θα έπρεπε να μετακομίσω και μάλιστα σε άλλη πόλη. Αποφάσισα όμως να μείνω με την κολλητή μου και να μην γυρίσω στα πάτρια εδάφη για τον απλό λόγο ότι δεν ήθελα τίποτα να μου θυμίζει καταστάσεις (είχαμε αφήσει και εκεί το σημάδι μας)αλλά και γιατί η μητέρα μου πήρε τον χωρισμό μου το ίδιο βαριά (μανούλες...μόνο αυτές ξέρουν το καλό μας παρά το κόστος). Ξαφνικά λοιπόν βρέθηκα σε καινούργια πόλη, σε καινούργιο σπίτι, σε μια καινούργια πραγματικότητα που έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Ουσιαστικά έπρεπε να ξαναγεμίσω την κούπα μου και να ξαναγνωρίσω τον εαυτό μου ως μονάδα και όχι ως μέρος ενός συνόλου. Είναι πιο δύσκολο απ ότι ακούγεται...

Ξανάρχισα λοιπόν να βγαίνω, να προσπαθώ να μάθω τι μ' αρέσει πραγματικά και τι όχι. Το σημαντικό ήτανε να καταλάβω τι ακριβώς θέλω  και να θέλω να έχω μόνο αυτό, όχι κάποιο κακέκτυπο. Κάπου εκεί μπήκε στην ζωή μου ο ζαχαροπλάστης μου. Χάρη σε αυτόν έκλεισαν όλες τις πληγές μου σιγά - σιγά. Όχι γιατί ήτανε και καλά ο σωτήρας μου αλλά γιατί εγώ έβλεπα τον εαυτό μου καθαρά. Κατάλαβα τι θέλει, τι δεν θέλει, κατάλαβα τα λάθη μου και γιατί πραγματικά δεν ταίριαξα με τον πρώην μου. Όλος αυτός ο εσωτερικός διάλογος με έκανε να νικήσω τους φόβους μου και να καταλάβω την αξία μου σαν άνθρωπος. Καταλαβαίνετε ποιός πλήρωσε τα σπασμένα...
(ναι, αγαπη μου το παραδέχομαι είμαι γκρινιάρα)

Κάπου εκεί που ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μου σταθερά βήματα και να νοιώθω λίγο πιο σίγουρη η κατάσταση του μπαμπάκα μου πήρε άλλη στροφή προς τα κάτω... Έτσι άφησα τα πάντα πίσω μου, την δουλεία μου, την σχολή μου, τα ΠΑΝΤΑ για να βρεθώ σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου 300 χιλιόμετρα μακριά. Το πρωί έτρεχα για τις υποθέσεις του, το απόγευμα στην καρέκλα να βλέπω τον μπαμπάκα μου να "ξεθωριάζει" μπροστά στα μάτια μου. Έκανα το λάθος να υποθέσω ότι είχα χρόνο και έχασα στιγμές, η καρέκλα που κάποτε με κούρασε έγινε μετά η πιο δυνατή ευχή μου. Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω είναι στην τελευταία παράγραφο (κλικ-κλικ).

Σ' αγαπώ μπαμπάκα μου!!

Ακόμα δεν γελάω με όλη μου την ψυχή, προσπαθώ όμως γιατί μου αξίζει. Αυτό το blog ήταν και είναι για μένα μια διέξοδος ψυχικής εκτόνωσης σε μια περίοδο που χρειαζόμουνα κάτι να με απασχολεί. Αν σ' αρέσει η παράνοια μου έλα να κάνουμε παρέα. 

Το να συνειδητοποιήσω ότι ο πατέρας μου έφυγε και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσω να καταφέρω. Το να επανέλθω είναι κάτι που επίσης δεν θα μπορέσω γιατί έχω αλλάξει σαν άνθρωπος και με έχω αγαπήσει έτσι ακριβώς όπως είμαι ,σταμάτησα να προσπαθώ να βρω την αξία μου μέσα από την κρίση των άλλων. Δεν θα επεκταθώ σε κλισέ πράγματα του τύπου ζήστε έντονα, κάντε αυτό κουλουπού. Το μόνο που έχω να πω είναι βρείτε την ευτυχία σας με όποιο το κόστος και εκτιμήστε την ηρεμία τόσο όσο και την ένταση. Πάρ' το απόφαση μια ζωή θα παλεύεις με το δράμα. Το επιπλέον δράμα είναι απλά το μέσα σου που φωνάζει ότι κάτι άλλο δεν σε γεμίζει. Διόρθωσε το λάθος σε σένα πρώτα και κράτα αυτά που θες τίποτε άλλο. 

Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου.