The nearness of you...

Λοιπόν σήμερα θα με ακούσετε να φλυαρώ…

Θα ξεκινήσω αφηγούμενη 2 ιστοριούλες με την μελαγχολική  φωνή της Norah Jones να με σιγοντάρει.  

Έχει αργήσει

Κλείνανε τα μάτια του δεν έφταιγε αυτός. Αλήθεια, δεν έφταιγέ αυτός η νύστα ήτανε πολύ δυνατή για να αντέξει. Κι αυτή πάλι αργεί να γυρίσει… Την κρατάνε παραπάνω στην δουλεία. Τι να κάνει όμως κι αυτός σε λίγες ώρες πρέπει να σηκωθεί. Αχ, ας μπορούσε να κρατηθεί λίγο ακόμη… Μα κλείνουν τα μάτια του…κοιμάται βαθιά πλέον στο άδειο κρεβάτι του. Τα κλειδιά στην πόρτα προμηνύουν τον γυρισμό, κουρασμένα βήματα στο σπίτι φτάνουν δίπλα του, παγωμένα χέρια τον αγκαλιάζουν και κρύα χείλη τον φιλούν στον λαιμό. Γύρισε σπίτι...μια ανακούφιση γεμίζει το μέσα του. Την παίρνει αγκαλιά με τα μάτια κλειστά για να την ζεστάνει και να την κολλήσει πάνω του, τώρα μπορεί να κοιμηθεί ήρεμος… Μα πριν κοιμηθεί ψελλίζει νυσταγμένα «πώς ήτανε η δουλεία αγάπη μου»?

Μην με ξυπνάτε

Κοιμότανε τόσο βαθιά και ήρεμα… Ήτανε τόσο κουρασμένη από την δουλειά, τόσο κουρασμένη, πώς να ανοίξει τα μάτια της που σαν ανυπάκουα παιδία αγνοούσαν τις εντολές της. Αλλά ξαφνικά κρύωνε, είχε σηκωθεί μόλις ένα λεπτό και ήδη το κρεβάτι ήτανε κρύο χωρίς αυτόν.

Άκουγε τις απέλπιδες προσπάθειές του να ντυθεί χωρίς να την ξυπνήσει και φαντάζονταν τις κινήσεις του στον χώρο, αλλά πόσο γελασμένος ήτανε… Εκείνη είχε ξυπνήσει από την στιγμή που την έβγαλέ από την αγκαλιά του. Μια ναζιάρα φωνή ηχούσε στο κεφάλι της «έλα εδώ ρε βλαμμένο που πας»? Και ξαφνικά βρήκε την δύναμη να ανοίξει το ένα της ματάκι να τον δει που ετοιμάζετε να φύγει από κοντά της. Ένα χάδι στα μαλλιά κι ένα φιλί στα χείλη ήτανε η ανταμοιβή της. Το μόνο που μπόρεσε να συλλαβίσει καθώς άρχιζε η κούραση  και η νύστα να ποτίζει πάλι το σώμα της ήτανε «καλή δουλίτσα αγάπη μου»….

Δεν μ’ αρέσει να ξυπνάω μόνη μου πλέον.. όχι πια… Παλιότερα ήτανε βάλσαμο στην ψυχή μου να ξυπνήσω μόνη, να βάλω την μουσικούλα μου, να πιω τον καφέ μου, ήρεμα. Παλιότερα πριν τον γνωρίσω στην πρωινή μου ρουτίνα.. Τώρα με ακολουθεί η σκιούλα του παντού, η γκρίνια του, η καλημέρα του. Αλλά αυτά παθαίνεις όταν έχεις αντίθετα ωράρια. Καταλήγεις σαν την διαφήμιση της Wind και δέχεσαι ως σημεία επαφής κάποια κούπα που ξέχασε στο γραφείο, μια σελίδα που άφησε ανοιχτή στο browser, τα ρούχα του. Τα πιο μικρά γίνονται τα πιο σημαντικά…Κι απουσία γίνεται συντροφιά..

Εκτιμήστε τις στιγμές με τους αγαπημένους σας. Δεν χρειάζεστε να είστε κάπου έξω για να χορέψετε, να κρατάτε ένα δυνατό γέλιο για να είστε σοβαροφανείς. Να κρατάτε μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα για την κατάλληλη στιγμή. Ζήστε όλες τις στιγμές με τους αγαπημένους σας. Όλοι στις ζωές μας είναι διάττοντες αστέρες ακόμα και οι πιο σταθερές αξίες. Το μόνο που αφήνουν πίσω τους είναι λάμψη των αναμνήσεων.

Σ’ αγαπώ..